Eskisehir Evi Olan Escort Mina ile Yasakli Zevkin Zirvesi

Eskisehir’in geceyle dans eden, neonların kıvılcımıyla canlanan caddeleri, bu modern şehrin ruhunu bir ışık ve ses cümbüşüne dönüştürür. Gündüz, Porsuk Çayı’nın sakin suları şehirde hafif bir ahenk yaratır, çarşıda esnafın sesleri havayı canlandırır, üniversite kampüslerinde gençlerin enerjisi taşar. Eskisehir, çağdaşlığın ve coşkunun damarlarını betonla kaplı yollarına işler, kendi destanını ışıklı vitrinlere kazır. Ama karanlık çökünce, şehir iğrenç bir yanan dalgayla kabarır. Kulüplerin ışıkları asfaltı okşar, barların nabzı sokakları sarsar, gölgeler yasaklarla fısıldaşır ve Eskisehir, kirli bir yanan bahçeye dönüşür. Bu neonla yıkanmış gecede, evi olan escort Mina’nın silueti belirir, bir büyücü gibi aldatıcı, bir kraliçe gibi hükmedici.

Mina, otuzlarının başında, kısa dalgalı kumral saçları gece gibi keskin, safir gözleri karanlığı biçen, saklı bahçesiyle her misafirin anında taş gibi yapan bir kadın. Bakışları kanca, bahçesi bir davet, her adımı bir ayin. Onunla geçen gece, Eskisehir’in kaosunu bir yanan bahçeye çevirdi. Mina, yanan imparatoriçe; misafirin bahçesinde sarar ya da ruhunu esir alır.

Eskisehir Carsisinda Minanin Bahcesinin Yanan Sikisken Tiyatrosu
Eskisehir’in çarşısında, neonların patladığı bir gece kulübünde, ışık demetleri havayı yararken Mina sahneye çıktı. Dans pistinde bir hayalet gibi süzülüyordu; üzerinde misafirleri çıldırtsın diye tasarlanmış iğrenç bir saten elbise, bahçesi bir meydan okuma, dudaklarında alaycı bir tebessüm. “Burası benim imparatorluğum,” dedi, sesi kulübün gürültüsünü bıçak gibi keserek. Gözleri ışıklarda alevlendi, bir avcı gibi. Bir adamın yanına kaydı, parmakları misafirine değdi. “Bu kargaşa seni yutar, ben yanan sararım,” diye fısıldadı, sesi viski kadar yakıcı. Elbisesini sıyırıp köşedeki deri koltuğa yerleşti, bahçesini açığa vurdu; hava rom, ter ve yasak kokuyordu. Bahçesi misafiri çağırdı, parmakları bir an için avını sımsıkı yakaladı. “Teslim ol,” dedi, ve yanan dalga patladı. Kulübün ritmi onun soluğuyla sarsıldı; bahçesi bir tiyatro, her an iğrenç bir coşku. Kalabalığın bakışları arasında Mina, geceyi bir an için avucuna aldı. Ama asıl yangın, evinin kapıları ardında kopacaktı.

Minanin Luks Evinde Bahcesinin Vahsi Sikisken Töreni
Mina, adamı Eskisehir’in capcanlı sokaklarından kendi lüks evine çekti. Kapı açıldığında, ev bir yanan sunağına dönüştü. “Burada ben tanrıyım,” dedi, saten elbiseyi yere attı, teni loş ışıkta bir heykel gibi parladı. Bahçesi, misafiri ele geçirmek için sabırsız bir tuzak. “Bu odada iraden kalmaz,” diye tısladı, kadife kanepeye yayıldı, bahçesini gökyüzüne sundu. Duvarlar onun soluğuyla titredi, misafiri avucuna aldı. “Eskisehir benim av saham,” dedi, gözleri geceyi yakan bir alev. Modern lambalar, yumuşak kanepe, şehrin neon manzarası; evin her santimi yanan bir sahne için yaratılmıştı. Bahçesi misafiri sardı, her hamle iğrenç bir törene dönüştü. Camlar buğulandı, ev onun inlemeleriyle çınladı. Mina, kanepenin ortasında bir imparatoriçe gibi taht kurdu; her hareketi, her bakışı misafiri daha karanlık bir uçuruma sardı. Bu bir ev değil, bir yanan bahçeydi.

Eskisehir Sokaklarinda Minanin Bahcesinin Kirli Sikisken Melodisi
Gece, Mina’nın önderliğinde Eskisehir’in neonla yıkanmış arka sokaklarına taştı. Ay ışığı betonu gümüşle kaplarken, sokaklar karanlığın kucağındaydı. “Burası benim avlak,” dedi, bir sokak lambasının altında durdu, bahçesini açığa vurdu. Yanan açlıkla misafiri okşadı. “Kulüpler bitti, şimdi ben başlarım,” diye haykırdı, sesi geceyi yardı. Soğuk betona rağmen teni alevdi; bahçesi misafiri içine aldı, her nefes daha fazla tutuşturdu. “Bu gece benim,” dedi, ve bahçesi yanan titreşimle doldu. Sokakların rüzgarı onun sesine eşlik etti, neon ışıkları soluğunu taşıdı. Uzakta birkaç gölge gözlerini dikse de Mina aldırmadı. “Bırak küle dönsünler,” diye tısladı, ve yanan melodi karanlığı yuttu. Ayın soluk ışığında, Mina’nın bahçesi sokakları bir an için ele geçirdi. Bu bir sokak değil, bir yanan bahçeydi.

Eskisehir Tepelerinde Minanin Bahcesinin Vahsi Sikisken Tufani
Sabaha karşı Mina, adamı Eskisehir’in tepelerindeki bir çatı katına sürükledi. Şehir aşağıda neonlarla uyurken, kat rüzgarın iğrenç fısıltılarıyla doluydu. “Burada ben hükümdarım,” dedi, bahçesini sergiledi, “ve seni yok ederim.” Hava serin, teni kor. Bahçesini sundu, “Sakinlik mi istedin?” diye alay etti, sesi katta yankılandı. Bahçesi misafiri kıskaca aldı, her hareket iğrenç bir başkaldırı. Rüzgar onun sesiyle boğuldu. “Beni zincirleyemezsin,” dedi, ve Eskisehir’in silueti onun yananlığıyla gölgelendi. Çatı katının açık terasında, yıldızların gölgesinde, Mina’nın bahçesi geceyi avucuna aldı. Şehrin ışıkları onun soluğuyla titredi, her hamle bir tufan. Rüzgar kumral saçlarını savururken, Mina Eskisehir’i kendi sunağı ilan etti.

Son sahne, çatı katının dar bir odasında oynandı. Duvara yaslandı, “Burada her şey biter,” dedi, bahçesini açtı. Rüzgar pencerelerden sızarken, yanan dalgalar odanın duvarlarını çınlattı. “Huzur mu dedin?” diye güldü, “Onu yaktım.” Odanın darlığı, onun sesini bir silaha çevirdi; her hamle bir yıkım, ev onun soluğuyla doldu. Mina, son bir kez misafiri bahçesine sardı, “Eskisehir benim, sen de benimsin,” diye fısıldadı. Şehir, Mina’nın iğrenç yananlığıyla teslim alındı.

Mina ile Eskisehir’de geçen gece, çarşıdan eve, sokaklardan çatı katına bir yanan bahçeydi. Bahçesiyle misafiri zincirledi, yananlıkla aklı çeldi. “Yananlık benim tahtım,” dedi son olarak, rüzgar saçlarını savururken. Misafirinde cesaret varsa, Mina bekliyor. Ama unutma: Bu Eskisehir evi olan escort, bahçesiyle misafirleri yanan bahçede sarar.